İYİLER KAZANACAK

Benim arkamda bir parti yok, partisiz purtusuz bir gariban yazarım.

Arkamda bir cemaat de yok.

Bir örgüt de yok.

Bir vakıf, bir düşünce kuruluşu, bir yayınevi, bir büyük gazete de yok arkamda.

Bir ideolojiye, bir dine bağlanmış insanların ‘dikkatle izlediği’ yazar da değilim, kimsem yok.

Sermaye grubu yok arkamda, çulsuzun biriyim.

Böyle bir yazarın, Mersin gibi bir taşra vilayetinde binlerce insana ulaşması mümkün mü?

***

O gün bir yazı kaleme aldım.

Yazının başlığı şöyleydi:

“Bir 50 kişi de benim ailem götürür!”

Büyük büyük laflar, beylik laflar, filozofça sözler yoktu o yazıda.

Bir ezber bozma yoktu.

Farklı bir şey yoktu.

Sadece benim değil, okuma yazma bilen, biraz vicdan taşıyan, biraz Anadolu kültürünü tanıyan herkesin yazabileceği bir yazıydı.

***

Ama o büyük laf etmeyen, ezber bozmayan, pek de filozofça olmayan yazı 22 bin kez okundu.

Sosyal medyada 500’den fazla insan o yazıyı paylaştı.

Neden?

Ne vardı o yazıda.

Kendimiz vardık.

“Ben kimseyi öldürmem, kimseyi götürmem, ben ancak bir insanı misafirliğe götürürüm” diyen iyi insanlar vardı.

Sahipsiz, kimsesiz, desteksiz, partisiz, cemaatsiz bir fukara yerel gazete yazarının yazısını 22 bin kişiye ulaştıran, iyi insanlardı.

Ben yazmadım aslında o yazıyı.

“Ben kimseyi öldürmem arkadaş” diyen iyi insanlar yazdı.